De eerste 10.000km met de SL

Het bloed kruipt...

Het race-vuur is ook in mijn 55e levensjaar nog immer niet uitgeblust. Inmiddels ga ik wel steeds meer voor de langere afstanden. Minder 45minuten criteriums en meer 24uurs races dus. De Hilgo is een hele praktische velomobiel, maar voor het laatste stukje snelheid zat ik al langer richting de MilanSL te kijken. Maar paste ik daar wel in met mijn 192cm en nogal lange benen. Dat leek uitgesloten, maar doordat ik al langere tijd met korte cranks (135mm) en een cleat positie verder richting het midden van de voet keek ik met hernieuwde belangstelling naar de SL. Omdat de Hilgo vooral een praktische toer-velomobiel is en de SL een echt racemonster, stelde ik mijn werkgever SinnerBikes/Drymer voor om te proberen dealer te worden voor de Milan van Raederwerk Hannover. Dit voorstel werd door beide zijden over genomen, zodat mijn nieuwe fiets zowel mijn persoonlijke velomobiel is als test-velomobiel voor aspirant SL rijders.

Ik lees en post vrij veel op het Velomobilforum en begreep dat de communicatie met de producent (Raderwerk Hannover) niet altijd even soepel verliep met hun klanten. Intern hebben ze de bezem erdoor gehaald en dit heeft er toe geleid dat de productie van de SL, net als met de meeste velomobiel merken, vrijwel geheel naar Roemenie is verhuisd. De continuïteit van productie kon zo zeker worden gesteld. Tegelijk is de SL wederom aangepast aan nieuwe inzichten. In grote lijnen betekent dit dat het gewicht nu rond de 24kg ligt, achtervering standaard, de ruimte tussen de voorste wielkasten groter is en tegelijk de wendbaarheid verbeterd. Wat betekent dit voor mij als rijder? Wel, de wendbaarheid is bijna op hetzelfde niveau als bij de Quest. Daardoor kan ik nu voor 40mm brede banden gebruiken en dat is echt noodzaak op de Drentse klinkers. De bodemvrijheid is daardoor ook wat groter. Met 28mm smalle racebanden heb ik wel een betere wendbaarheid, maar de bodemvrijheid is dan minimaal, wat met de vele en soms behoorlijk agressieve drempels hier te lande zorgt voor veel geschraap van de voetenhobbels over de weg. Soms, op minder bekende wegen, vergis ik me in de drempel en komen zelfs de voorwielen van de grond los. Dit is natuurlijk heel luid en leidt tot de vraag of dit wel goed is voor de SL. Maar daar is toch wel goed over nagedacht want de kunststof glij-rails (Gleitkufe)  die onder de zeer stevige voethobbels zijn vastgemaakt met klinknagels vangen ook zulke zware klappen goed op. De glijrails slijten wel vrij snel. Uit voorzorg heb ik al na 6000km een glij rail vervangen. Dit is het soort concessie die je kan verwachten van een velomobiel die geoptimaliseerd is voor stabiliteit en snelheid. Bospaadjes en woonerven zijn niet fijn met de SL!
Gisteren nog heb ik bij bijna 10.000km nog een voordeel opgemerkt van deze glijrail. Ik kwam per ongeluk in een bocht net naast de rijbaan en het door te brede SUV's uitgesleten gat was behoorlijk diep. Tot mijn verrassing denderde ik niet het gat in, maar liep de SL vrijwel recht blijvend verder, glijdend over de rail en ik kon zelfs blijven sturen met het andere wiel dat nog wel op het asfalt was!

Aanpassingen in twilwel stijl.

Ik had wel enige tijd nodig om echt lekker langere afstanden te kunnen doen met de SL. Ondanks korte cranks met minimale q-faktor en een naar beschikbare trapcirkel geoptimaliseerde positie van de voetplaatjes (1cm beneden de standaard mogelijke positie), kwamen mijn knieën toch erg dicht bij de instaprand en mijn hoofd erg ver bovenin de racekap. Ik heb de stoel nog verder vlak gelegd en de Ventisit mat achterwege gelaten. Nu was de stoel te veel gebogen onder mijn rug, die daardoor te weinig ondersteund werd. Nu wil het geval dat ik onlangs een nieuwe fietsbroek had aangeschaft waar ik de zeem uit getornd heb. Die bleek perfect her te gebruiken als steun tussen de schouderbladen. Duitse mede-velonauten grapten dat ik mijn "Arsch am Ruecken" had (achterwerk op de rug). Tja, ik heb nu eenmaal in de ligfiets positie eerder doorlig problemen tussen mijn schouders dan met het achterwerk. Bij de GBSR2014 had ik het "afgebroken engelvleugels" syndroom omdat ik de Ventisit niet gebruikte. In de SL voldoet enkel de zeem gelukkig prima. Zo zit ik net iets lager dan met de Ventisit en dit geeft net dat beetje extra knie- en hoofdruimte die ik nodig heb.

De wedstrijden

Mijn eerste lange rit deed ik samen met Duitse boezemvriend Ludwig: de Winterfietselfstedentocht. Ik kon toch nog niet met de kap rijden omdat ik de aanpassingen nog niet voltooid had. Maar zelfs met "hoofd vrij"  wist ik het Ludwig (die wel met racekap reed) al knap lastig te maken om me bij te houden.

 Kortom, het leek een veelbelovend race-seizoen te worden. Dat duurde toch nog tot Cycle Vision, waar ik mijn pijlen vooral richtte op de 6-uurs race. De 1-uurs tijdrit was een leuke opwarmer, maar ik wist bepaald nog niet goed hoe ik de snelle bochten optimaal moest aansnijden bij de wel heel hoge snelheden die ik met de SL kon halen. Dat ging in de 6-uurs heel wat beter, niet alleen omdat ik had kunnen oefenen, maar vooral omdat de snelheden lager liggen.
De strijd met Peter en Mathias tot en met het derde uur zorgde voor de nodige afleiding. Nee, dat is veel te zwak uitgedrukt, ik vond het heerlijk :-)   Ik had er zoveel lol in dat ik het tempo op een gegeven moment zelfs nog verder opschroefde. Het voelde voor mij zeker niet zwaarder dan de 6uurs van 2 jaar geleden (met de Quest), dus waarom zou ik het tempo nu niet kunnen vol houden?

Lange tijd leek het zelfs erop dat ik het podium ging halen, maar het ging mis doordat ik het voedsel voor onderweg niet goed genoeg had geplaatst. Bananen en koekjes rammelden op het korte stuk met de boomwortels overal heen en ik kon ze niet meer te pakken krijgen. Vertrouwend op mijn vetverbranding ben ik stug doorgereden. Drie kwartier voor het einde sloeg de man met de hamer toe en verloor ik zienderogen op rivale Nici (die zeer gelijkmatig reed). Onder het motto "de dood of de gladiolen" zette ik toch door, want op dat moment stoppen om te eten had weliswaar niet zoveel tijd gekost, maar mijn benen waren zeker in de kramp geschoten en dat kan gemakkelijk een kwartier kosten. De laatste 2 ronden zijn de zwaarste uit mijn race loopbaan. Ik wilde eigenlijk stoppen. Nici was inmiddels aan me voorbij en de volgende rijder had volgens mij zoveel achterstand dat de 4e plek sowieso zeker was. Maar de jongens van Sybrandy en Bakker vonden dat ik door moest zetten en duwden me het viaduct omhoog. Grmbl, heel aardig hoor, maar niet heus, om mijn lijdensweg nog te rekken! ;-) Ik kon amper nog trappen, een wel heel curieuze ervaring na 5 uur rond de 50km/uur koersen.

Het duurde nog lang voordat ik de kracht vond om uit te stappen. Iemand was zo aardig om me koekjes te voeren. Mijn maag gromde letterlijk van genoegen en zo ging het me al snel weer een stuk beter.
Afijn ook daar heb ik weer van geleerd. Echt lange ritten kan er nu eenmaal van alles gebeuren waar ik vooraf geen rekening mee had gehouden.

Dat bleek ook bij de 24uurs fietsmarathon rondom de Brelinger Berg http://www.24h-brelinger-berg.de/. Ik had me als solorijder opgegeven, maar een Duitse rijder (Christian) waar ik samen mee richting thuis had gereden na de 280km rit van Hamburg naar Berlijn, vroeg of ik zin had om als team te rijden. In estafette vorm. Het doel was om als eerste deze rit de 1000km te doorbreken. Dat leek me wel wat. We wilden geen slapende honden wakker maken dus bereiden we een en ander samen met coach Ludwig in het geheim voor. We zouden onder de naam "die Friesen" deel nemen, maar ervoor zorgen dat op z'n vroegst tijdens de marathon zelf bekend zou worden dat we als team deelnamen.
We hebben online alles goed doorgesproken zodat we onderweg niet voor verrassingen zouden komen te staan. Een belangrijk twistpunt ging om de duur van elke beurt. Christian wilde elk uur wisselen, ik elke 3 uur. Dus werden we het eens om elk 2e uur te wisselen.

Ik duw de SL naar de wisselplek

Op zich lagen we steeds onder ons schema, maar ik kreeg al snel het gevoel dat we te snel wisselden en daardoor de rustperiodes te kort waren. Ik heb bij elke stop de fiets nagekeken (vooral de banden), gedoucht, wat gegeten en daarna ging ik liggen rusten. Maar dat verteerde niet lekker en van slapen kon zo geen sprake zijn. Voor ik het wist moest ik met een gammele maag weer de baan op. Echt kritiek werd het niet, ik reed super constant, iets sneller dan het schema en door alleen te eten wanneer ik me wat slapjes ging voelen, bleven de maagklachten onder controle. We (coach Ludwig en ik) maakten ons wel zorgen om het enorme tempo dat Christian aan hield met een gemiddelde van soms wel 46km/uur. Ik sprak hem natuurlijk niet direct, want onze wissels waren vliegende wissels.

Christian mag uitrusten, de coach heeft met bordje "W" aangegeven dat we wisselen.

Van Ludwig begreep ik dat Christian de toerbeurten nu toch te kort vond en dat hij, net als ik, te weinig rust vond. Het dreigde even helemaal mis te lopen toen rond middernacht de tank bij Christian helemaal leeg was. Onmiddellijk schakelden we over op een 4-uurs beurt voor mij. Ik hoopte maar dat Christian er weer wat bovenop zou komen, want nu wist ik niet of deze beurt 4 uur zou duren of dat ik tot helemaal 12uur 's middags door zou moeten rijden. Gelukkig wist de coach mijn uitgebluste mede-strijder bijtijds weer op te lappen met zout, tomaat en magnesium.  Ludwig kennende heeft hij hem vooral met woorden opgepept, haha.

Opgelucht kon ik nu na 4 uur het stokje virtueel weer over geven en echt solide slapen voor een uur of drie. Toen ik gewekt werd voor mijn laatste beurt, wist ik vrijwel zeker dat we de 1000km gingen halen. Christian had 4 uur goed doorgereden en me ruim voldoende marge gelaten, zodat zelfs wanneer ik wat zou verslappen, we het toch zouden halen. Maar ik bleef boven de 42km/uur gemiddeld rijden en ook Christian had zijn benen weer helemaal terug gevonden en zo moest ik aan het eind een extra
 beurt rijden van twee rondjes van elk 17km om de 24uur rond te maken.

Ludwig controleert het schema terwijl Helge van Raderwerk Hannover zich op maakt me te begeleiden bij de laatste 2 ronden. Deze psychologische steun was me zeer welkom.

Zo kwamen we op 1054km uit. Als enig velomobiel team hadden we geen directe competitie, maar we hadden de voldoening als eersten deze jaarlijkse marathon meer dan 1000km te hebben gereden. En weet je, het viel me minder zwaar dan de 6-uurs van Cycle Vision.

Het is "die Friesen" gelukt. 1054km in 24uur. Maar het is ons wel aan te zien. Coach Ludwig is de gehele 24uur wakker gebleven!

Niet onvermeld mag blijven dat Daniel 926,5km en Björn 884km solo hebben gereden!

De velomobiel ambassadeur. Wie voelt zich geroepen?

Helaas moet ik er ook bij vertellen dat het nog niet zo zeker is of velomobilisten volgend jaar ook nog mee mogen doen. De organisator is weliswaar zeer ruim denkend, maar hij hecht sterk aan het karakter van een fiets-marathon waarbij je niet tegen, maar met elkaar rijdt. Het leek nu teveel een wedstrijd waar juist sommige velomobiel rijders negatief opvielen door hun nogal "rücksichtslose" rijstijl. Hier werd naderhand op het Velomobilforum uitgebreid over gediscussieerd https://www.velomobilforum.de/forum/index.php?threads/24-stunden-radmarathon-brelinger-berg.40591/page-29. Ik zelf heb me in mijn enthousiasme ook een keer verrekend waardoor ik me plots in een onoverzichtelijke bocht naast een grote groep racefietser bevond. Het grote snelheidsverschil bij vals plat omlaag is knap lastig en vereist veel terughoudendheid. Ik en met mij sommige anderen hebben ons verontschuldigt. Maar vreemd genoeg vind de velomobielrijder die in deze zin verreweg het meest opviel niet dat hij iets verkeerds heeft gedaan! Hij rijdt immers altijd zo...
Daarmee schaadt hij alle velomobiel rijders, want de kans dat we ook in de toekomst van evenementen worden uitgesloten neemt toe.

Binnenkort vind de 2e editie van de TTDrenthe500 http://www.ttdrenthe500.nl/ plaats en ik hoop eigenlijk maar dat we van de aanwezigheid van deze rijder verschoond blijven. Ik heb me alvast voorgenomen me super netjes te gedragen als ambassadeur van de velomobiel.